Θυμάμαι έναν πελάτη –ας τον πούμε Ιγνάτη. Ήταν ελεύθερος επαγγελματίας, καλός στη δουλειά του, με όρεξη να αναβαθμίσει την εικόνα του και να «περάσει» σε επόμενο επίπεδο. Ένιωθε ότι έπρεπε να αποκτήσει μια παρουσία πιο σύγχρονη, πιο επαγγελματική. Και ξεκίνησε από εκεί που ξεκινούν πολλοί: το λογότυπο.
Έκανε την έρευνά του. Ρώτησε φίλους, μπήκε σε site δημιουργικών γραφείων, ζήτησε προσφορές. Και τότε το είδε: η διαφορά στην τιμή ήταν χαοτική. Το ίδιο –κατά τη γνώμη του– αποτέλεσμα, άλλοι το πουλούσαν με 100 ευρώ, άλλοι με 1.000.
«Ελάτε τώρα, λογότυπο είναι! Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;»
Και κάπως έτσι, διάλεξε τη φθηνότερη προσφορά. Όχι γιατί ήταν τσιγκούνης –αλλά γιατί δεν ήξερε τη διαφορά. Ήθελε να «παίξει σίγουρα», χωρίς πολλά ρίσκα.
Έστειλε το brief του, πήρε κάποιες προτάσεις, έκανε τις αλλαγές που ήθελε –λίγο τα χρώματα, λίγο τις γραμματοσειρές– και στο τέλος του έστειλαν το τελικό αρχείο.
Το project είχε τελειώσει. Ο Ιγνάτης ήταν ικανοποιημένος. Ένιωθε ότι «την έκανε» έξυπνα.
Ώσπου, κάποια μέρα, σερφάροντας στο διαδίκτυο, πέφτει πάνω σε ένα άλλο site. Στο πάνω μέρος… ένα λογότυπο. Τόσο γνώριμο. Μα… είναι το ίδιο. Ή σχεδόν ίδιο. Με άλλο όνομα, βέβαια.
Ξαφνικά του ήρθε το πρώτο σφίξιμο. Άρχισε να ψάχνει. Και όσο έψαχνε, τόσο καταλάβαινε. Το δικό του λογότυπο δεν ήταν αποκλειστικό. Ήταν ένα έτοιμο template, διαθέσιμο online για λίγα ευρώ – φορεμένο, ξαναφορεμένο, χρησιμοποιημένο από δεκάδες άλλους.
Το λογότυπο που θα του έδινε υπόσταση και μοναδικότητα, τελικά ήταν απλώς… ένα ακόμη από τα ίδια.
Το φθηνό, που βγήκε πανάκριβο
Εκεί άρχισε να βλέπει την αλήθεια πίσω από τις τιμές. Το ότι πλήρωσε λίγο, ναι – αλλά το αποτέλεσμα δεν είχε καμία στρατηγική, καμία ταυτότητα, καμία σύνδεση με το ποιος είναι και τι προσφέρει. Ήταν απλώς ένα γραφιστικό σύμβολο. Όχι ένα brand.
Και το χειρότερο; Δεν ήταν τα λεφτά. Ήταν ο χρόνος. Οι εβδομάδες που αφιέρωσε σε ένα project που τελικά δεν του προσέφερε τίποτα ουσιαστικό. Χαμένος χρόνος για έναν ελεύθερο επαγγελματία ισούται με χαμένες ευκαιρίες.
«Γιατί τόσο ακριβά;»
Αργότερα, σε μια συζήτηση με ένα δημιουργικό γραφείο, ρώτησε:
«Μα γιατί κάποιοι ζητάνε τόσο πολλά για ένα λογότυπο;»
Και έλαβε την απάντηση που του έλειπε από την αρχή:
Γιατί ένα σωστό λογότυπο δεν ξεκινά με το τι σου αρέσει. Ξεκινά με το ποιος είσαι, τι αντιπροσωπεύεις, σε ποιον μιλάς. Θέλει έρευνα, ανάλυση, στρατηγική σκέψη. Θέλει κάποιον να βουτήξει στην ουσία της επιχείρησής σου και να αποδώσει σε ένα σύμβολο όλη σου τη φιλοσοφία.
Δεν είναι θέμα γούστου. Είναι θέμα στόχου.
Η φθηνή λύση έχει κόστος. Απλώς δεν το βλέπεις από την αρχή.
Το branding δεν είναι απλώς «να έχεις ένα ωραίο logo». Είναι η βάση της εμπιστοσύνης, της αναγνωρισιμότητας, της διαφοροποίησης. Αν αυτή η βάση είναι αδύναμη, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει.
Και τότε, έρχεται η ώρα του rebranding. Να ξαναρχίσεις απ’ την αρχή. Με άλλη νοοτροπία, άλλη κατεύθυνση. Και ναι, με διαφορετικό – πιο απαιτητικό – budget.
Μα τώρα πια ξέρεις γιατί.
